XVIII Mostra de Curtas Vila de Noia (Inauguración)

Onte, día de Todolos santos (ou Halloween, para os modernos), inaugurouse a decimoctava Mostra de curtas Vila de Noia coa proxección da película Dhogs de Andrés Goteira (Dudo que teña algún tipo de parentesco co outro Goteira: Pepe). No escenario estuveron o director da misma e gran parte dos actores que traballaron nela como Carlos Blanco, que viña de gañar o premio o mellor actor no festival Nocturna de Madrid. Tamén estuveron Miguel de Lira, Antonio Durán «Morris», María Costas e una estupenda Melania Cruz da que non sabía nada pero que haberá que seguirlle a pista pola boa impresión que deixou na película.

Ademais do premio a Carlos Blanco, a película tamen levou o premio a mellor película nese mesmo festival. Tamén o gañou no Split Film Festival de Croacia, e participou no Frighfest de Londres; no BAFICI de Buenos Aires e no festival de Sitges.

A peli, o marxe de que me pudera gustar mais ou menos, non deixa indiferente gracias a fauna que nela sale, a cada cal peor. Así temos un taxista, interpretado por Antonio Durán «Morris» que quizais sexa o personaxe mais inclasificable (polo menos eu non me enterei cal era a sua funcion). Cando se pon a picar carne a toda velocidad, descolocame de todo. Non sei si era intencionado, pero co bigote parecia un capo mexicano e eu pensaba mentres o vía que si se presentase así na rodaxe de Narcos, fichábano seguro. Logo está o interpretado por Miguel de Lira que che da directamente una patada no estomago xa que non mo esperaba para nada; Tamén os frikis da gasolineira (nai e fillo) pero que creo que son os que ofrecen a situación mais rebuscada de toda a película, ademais de apurar o seu final de maneira que non me acabou de convencer. 

 

 

Gustariame saber si os mocos do malo eran reais ou eran de atrezzo, porque era do mais realista. Aparte que che facía sentir lastima por el, a pesar de ser un ser indesexable.

A prota, Melania Cruz, sufre como ninguén; inda que botin de menos algo mais vengativo.

Na película vexo referencias, ou eso parecenme; o cine de Tarantino ca conversa dos dous porteiros do local (Un fala e outro escoitaba) ou a Donnie Darko ca mascara de coello de Miguel de Lira.

Volvendo a gala, esta estuvo presentada por Pedro Brandariz, quen xa presentara o ano anterior e que a min deixárame moi boa impresión.